Księga Daniela

Głównym bohaterem Księgi jest Daniel (Dānijjē’l – moim sędzią jest Bóg). Według Informacji zawartych w samej księdze Daniel pochodził z rodu królewskiego i był jednym z młodzieńców judzkich deportowanych przez Nabuchodonozora do Babilonii. Jako człowiek dobrze urodzony został przeznaczony do służby na dworze królewskim (najpierw babilońskim, a po upadku imperium babilońskiego perskim), gdzie dzięki mądrości i posiadanym zdolnościom, zwłaszcza umiejętności wyjaśniania snów dochodził do coraz wyższych godności i zaszczytów, zajmując z czasem najwyższe stanowiska. Nie sposób rozstrzygnąć, czy Daniel jest postacią historyczną, wokół której narosła obszerna literatura, czy też postacią legendarną^[1].

Imię Daniel pojawia się również w innych księgach biblijnych. U proroka Ezechiela Daniel^[2] jest przywoływany wraz z Noem i Hiobem jako wzór człowieka sprawiedliwego^[3] oraz na innym miejscu jako przykład mędrca^[4].

---------------

[1] M. Parchem: Księga Daniela. Komentarz. s. 30, 31.
[2] Jest kwestią sporną, czy Daniel w Księdze Ezechiela to prorok Daniel. Nie jest to niemożliwe, skoro wystąpienie proroka Ezechiela datuje się na 593/592 rok, a Daniel dosyć wcześnie (ok. 602 r) rozpoczął swą karierę na dworze babilońskim i w tym czasie od około 10 lat był już swego rodzaju znakomitością. Ezechiel mógł więc o nim słyszeć (Komentarz do Biblii Hebrajskiej, s. 799). Mimo to komentatorzy skłaniają się obecnie do tezy, że prorok mówi o mędrcu Danielu, postaci należącej do wspólnej tradycji mądrościowej starożytnego Bliskiego Wschodu (Biblia Jerozolimska, s. 1199; Komentarz do Biblii Hebrajskiej, s. 799; M. Parchem, s. 31)
[3] Ez 14,14–20 w przekładach Biblii.
[4] Ez 28,3 w przekładach Biblii.